Als de dagen op elkaar beginnen te lijken….

Wie kent de uitspraak niet? Als je ouder wordt, worden de jaren korter en gaat de tijd sneller. Ik vraag me altijd af? Is dat zo? De jaren worden natuurlijk niet korter en de tijd gaat ook niet sneller, maar de perceptie van tijd verandert wel als je ouder wordt. De jaren lijken echt sneller te gaan, sterker nog de tijd vliegt voorbij! Je hoeft maar in je vingers te knippen er is weer een zomervakantie, kerst en oud & nieuw voorbij.

Ik vroeg me altijd af, hoe komt dat toch? En wat jammer eigenlijk dat dat zo is, want het leven is al zo kort en je hebt er maar 1. Dan zou je toch juist willen dat de tijd langzamer gaat.

Mijn theorie hierachter is dat de jaren sneller lijken te gaan en korter lijken te duren omdat de jaren op elkaar gaan lijken. 1 van de redenen hoor, er zullen ongetwijfeld nog meer zijn.

Als kind lijkt een jaar heel lang te duren

Het leek altijd heel lang te duren voordat je weer jarig was bijvoorbeeld. Of aftellen naar Sinterklaas, ojoj dat duurde een eeuwigheid.

Als kind ben je aan het spelen, ontdekken, experimenteren, groeien en leren. Maar ook dromen en fantaseren. Ieder jaar zijn er zoveel nieuwe impulsen. Een nieuwe klas waarin je andere kindjes leert kennen, je leert lezen en schrijven, zwemles, fietsen, een nieuwe sport, naar de middelbare school en daarna een vervolgopleiding. Jezelf ontdekken, je 1e liefde, uitgaan. Experimenteren met dingen die van je ouders niet mochten. Kortom ieder jaar leer je zoveel nieuwe dingen en doe je zoveel nieuwe indrukken op waardoor een jaar gevoelsmatig heel lang duurt.

Tijdens het opgroeien verliezen we het kind in onszelf

 De puurheid van onszelf gaat verloren door allerlei gebeurtenissen, door de omgeving waarin we zijn opgegroeid, door opvoeding van ouders of op school door dingen die zijn gezegd door leraren of door pesterijen van andere kinderen. In onze kindtijd ontstaan de beperkende overtuigingen over onszelf die het filter vormen voor hoe we naar de wereld kijken.

En als volwassene krijgt je leven ineens routine. Elke dag opstaan, naar je werk, thuiskomen, gezin, eten, naar de sport die je al je hele leven doet. In de weekenden soms een leuk uitje, een vakantie, familieverplichtingen. In de ratrace voldoen aan de normen van de maatschappij, alle ballen hoog houden en ondertussen jezelf verliezen. Het gevoel dat je aan ‘overleven’ bent in plaats van ‘leven’. Herken je dit?

Dat doet me altijd denken aan de tekst van het liedje ‘Ravijn’ van Veldhuis & Kemper, die vind ik altijd heel treffend.

Hij gaat al jaren elke morgen

Naar dezelfde baan en dan om vijf uur weer naar huis

In de trein droomt hij de toekomst

Ik vertrek het roer gaat om

En stipt om kwart voor zes is ie weer thuis

Om zes uur eten een uitgeblust gezin

Zwijgend daalt hij in zijn hoofd af naar een nieuw begin

Morgen gaat ie het ze zeggen

Hij wil zo niet langer door

Maar de dag erna zit ie weer op het oude spoor

Als kind ben je aan het spelen, dansen, zingen ontdekken en leren, nieuwsgierig naar nieuwe dingen vanuit het niet weten. Alsof niemand het ziet, volledig uit de maat, als kind kon je dat niets schelen.

En hoe ouder je wordt, hoe meer je leert om de dingen te doen volgens de norm van de maatschappij. Om dromen te laten varen en vooral niet teveel op te vallen. Wat zullen anderen wel niet denken? Want stel je eens voor dat je afgewezen wordt en er niet meer bij hoort?

Jezelf weer ontdekken :)

Heb jij zin om weer te ontdekken wie je echt bent? Om weer bewust te gaan leven? Afscheid te nemen van beperkende overtuigingen? Keuzes te maken vanuit je hart? Vanuit wat je werkelijk drijft?

Dan ben je hier aan het juiste adres!